Odwiedź nas również na:
2021-06-25
Ścięgno Achillesa to inna nazwa ścięgna piętowego. Jest ono największym i najsilniejszym ścięgnem w ludzkim organizmie. Znajduje się w tylnej części podudzia, pomiędzy łydką a piętą. Tworzą je włókna ścięgniste pochodzące z mięśnia brzuchatego łydki i mięśnia płaszczkowatego (mięśnie te wspólnie tworzą mięsień trójgłowy łydki). Jego podstawową funkcją jest umożliwianie zginania stawu skokowego, a więc m.in. stawania na palcach oraz przenoszenia ciężaru ciała podczas chodu i biegania.
Większość osób, które doświadcza zerwania ścięgna Achillesa to mężczyźni w wieku około 30-40 lat, którzy prowadzą siedzący tryb życia i sporadycznie uprawiają sport.
Do zerwania ścięgna Achillesa predysponują:
Objawy zerwania ścięgna Achillesa to między innymi:
W przypadku zaobserwowania powyższych objawów należy niezwłocznie udać się do lekarza. Wcześniej należy starać się maksymalnie odciążać uszkodzony staw oraz ograniczyć jego ruchy.
Podstawą diagnostyki jest wywiad oraz badanie lekarskie z przeprowadzeniem testów diagnostycznych, pozwalających wykryć nawet częściowe zerwanie ścięgna Achillesa. Często po ich przeprowadzeniu lekarz jest w stanie postawić rozpoznanie.
Podstawowym i najlepszym badaniem dodatkowym jest USG. Umożliwia ono ocenę ciągłości i struktury ścięgna, dzięki czemu pozwala potwierdzić lub wykluczyć zerwanie Achillesa. W niektórych przypadkach pomocne może okazać się badanie MRI. Badanie rentgenowskie oraz tomografia komputerowa wykorzystywane są, jeśli podejrzewane jest dodatkowo uszkodzenie struktur kostnych.
Podstawową metodą leczenia jest leczenie operacyjne. Może być wykonane metodą otwartą lub przezskórną (miniinwazyjną). W przypadku prostego zerwania ścięgna Achillesa możliwa do zastosowania jest metoda przezskórna, gdyż umożliwia szybszą mobilizację kończyny i powrót do normalnej aktywności. Dobór metody powinien być jednak zawsze ustalony indywidulanie, z rozważeniem wszystkich wad i zalet każdej z metod. Leczenie operacyjne cechuje się zdecydowanie mniejszym ryzykiem powtórnego zerwania ścięgna oraz umożliwia szybszy powrót do pełnej sprawności.
Po zeszyciu ścięgna Achillesa dobiera się unieruchomienie. Zazwyczaj jest to sztywna łuska gipsowa na okres 2-3 tygodni, później specjalistyczny but na kolejne 4-6 tygodni. Fizjoterapia zaczyna się w trzecim tygodniu po operacji i trwa około 3-6 miesięcy.
Zarówno po unieruchomieniu jak i po zabiegu operacyjnym konieczna jest fizjoterapia i rehabilitacja kończyny. Początkowe postępowanie rehabilitacyjne nacelowane jest na zmniejszenie bólu i obrzęku okolicy ścięgna, a także na zapobieganie powstawania zrostów. Następnie stosowane są ćwiczenia, które mają na celu przywrócenie pełnej ruchomości stawu, w którym nastąpiło zerwanie ścięgna Achillesa. Rehabilitacja ma na umożliwić stopniowe przywrócenie ruchomości będącej kluczowe odzyskaniu wcześniejszej sprawności. Ostatnim etapem rehabilitacji jest przywrócenie siły mięśnia trójgłowego łydki sprzed urazu.
Podczas procesu rehabilitacji możliwe jest wspomagające stosowanie iniekcji czynników wzrostu lub komórek macierzystych, jeśli są do tego wskazania.
Bardzo ważne jest, aby proces rehabilitacji odbywał się pod kontrolą fizjoterapeuty, ponieważ zbyt wczesny powrót do normalnej aktywności i nadmierne obciążenie ścięgna mogą prowadzić do rozwoju powikłań lub ponownego jego zerwania. Powrót do pełnej sprawności zwykle zajmuje około 4-8 miesięcy.
Więcej informacji dotyczących leczenia zerwanego ścięgna Achillesa dostępnych jest na podstronie chirurgia stopy.
Bądź na bieżąco
