Odwiedź nas również na:
Stawy kręgosłupa, analogicznie do pozostałych stawów ludzkiego ciała, podlegają, odpowiednim do wieku, zmianom zwyrodnieniowym. Zmiany te powodują stopniową degenerację stawów, co prowadzić może do bólu, sztywności, jak również niestabilności stawu.
W tylnej części kręgu znajdują się dolne i górne wyrostki stawowe, tworząc, wraz z wyrostkami sąsiednich kręgów, stawy międzywyrostkowe. Stawy utrzymywane są w miejscu przez struktury tkanki łącznej, zwane torebkami stawowymi. Nieodłączną część procesu starzenia stanowi ścieczenie i osłabienie struktury torebki stawowej. To z kolei prowadzi do rozciągnięcia torebki stawowej i przesuwania sąsiadujących kręgów względem siebie. Ześlizg taki określany jest jako KRĘGOZMYK ZWYRODNIENIOWY.
W wyniku zachodzących zmian dochodzi do niestabilności segmentu kręgosłupa. Ogranizm odpowiada przerostem wyrostków stawowych. Przerośnięte struktury kostne mogą prowadzić do ucisku okolicznych tkanek miękkich, m.in. korzeni nerwowych oraz zwężenia światła kanału kręgowego z uciskiem worka oponowego. Stan taki, zwany stenozą kanału kręgowego, często współistnieje z kręgozmykiem zwyrodnieniowym i jest odpowiedzialny za szereg objawów opisywanej choroby.
Często pacjent dowiaduje się o tym, że cierpi na kręgozmyk zwyrodnieniowy po wykonaniu zdjęć RTG zleconych przez lekarza. Nierzadko zdarza się, że ześlizg nie powoduje bólu pleców. Niestety istnieje grupa pacjentów, którzy odczuwają ból, będący przyczyną znacznego pogorszenia jakości życia.
Kręgozmyk zwyrodnieniowy ze współistniejącym zwężeniem (stenozą) kanału kręgowego zazwyczaj powoduje ból pleców, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych oraz ból promieniujący do pośladków lub nóg. Dużo rzadziej dochodzi do osłabienia siły mięśniowej i zaburzeń czucia w obrębie kończyn dolnych. Typowo pacjent z kręgozmykiem zwyrodnieniowym zgłasza ból zależny od zmiany pozycji. Niektórzy zgłaszają nasilenie bólu podczas wysiłku fizycznego, a przy współistnieniu stenozy kanału kręgowego typowym objawem jest tzw. chromanie neurologiczne, tzn. pojawienie się silnego bólu kończyn po przejściu krótkiego dystansu, uniemożliwiającego dalszy chód.
Proponowany sposób leczenia zależy od objawów pacjenta. Ostre epizody dolegliwości mogą wymagać krótkiego, 1-2-dniowego odpoczynku w łóżku. W celu zmniejszenia dolegliwości podawane są leki przeciwbólowe oraz przeciwzapalne. W wybranych przypadkach rozważyć należy zastosowanie gorsetu lub sznurówki, pomocnej w stabilizacji kręgosłupa, na krótki okres. Wielu pacjentów może uzyskać poprawę stanu klinicznego po wdrożeniu odpowiedniej fizjoterapii, składającej się z indywidualnie dobranych zabiegów fizykoterapeutycznych, jak również ćwiczeń wzmacniających osłabione mięśnie. W razie braku skuteczności powyższych metod rozważyć można wykonanie injekcji epiduralnej z użyciem leku sterydowego, przyczyniającej się do zmniejszenia miejscowego stanu zapalnego i czasowego zmniejszenia dolegliwości.
Bezwzględnym wskazaniem do wykonania zabiegu operacyjnego kręgozmyku zwyrodnieniowego jest obecność ubytków neurologicznych (np. znaczącego osłabienia siły mięśniowej kończyny). Typowo ucisk na struktury nerwowe przy ześlizgu jednego kręgu względem drugiego, jest niewielki. Niestety wraz z postępem ześlizgu, może dochodzić do pociągania korzeni nerwowych opuszczających kanał kręgowy, wywołując zwiększenie dolegliwości bólowych, drętwienie i osłabienie kończyn. W takiej sytuacji należy rozważyć zastosowanie leczenia operacyjnego. Innym wskazaniem do leczenia chirurgicznego jest nieustępowanie dolegliwości bólowych, mimo zastosowania wszystkich dostępnych metod leczenia nieoperacyjnego.
Leczenie chirurgiczne kręgozmyku zwyrodnieniowego ma na celu usztywnienie chorego segmentu, aby zapobiegać niestabilności będącej przyczyną dolegliwości. Przy współinstniejącej stenozie kanału kręgowego niezbędne jest bezpośrednie lub pośrednie uwolnienie kanału kręgowego. Istnieje wiele sposobów usztywnienia kręgosłupa. Usztywnienie uzyskuje się poprzez zastosowanie przeszczepów kostnych, auto- lub allogenicznych. Istnieją liczne doniesienia wskazujące, że uzyskanie zrostu kostnego jest pewniejsze i szybsze przy dodatkowej stabilizacji. Jej zastosowanie pozwala również uniknąć długiego unieruchomienia w niewygodnym gorsecie. Obecnie najpopularniejszym sposobem jest stabilizacja przy użyciu śrub przeznasadowych łączonych metalowymi prętami, często wraz z tzw. usztywnieniem międzytrzonowym specjalnymi implantami typu cage.
Bądź na bieżąco
