Odwiedź nas również na:
U ok. 5% populacji stwierdza się tzw. kręgoszczelinę – przerwę w ciągłości łuku kręgowego, zazwyczaj w obrębie kręgu łączącego odcinek lędźwiowy z kością krzyżową. Szczelina taka może powstać jako tzw. złamanie przeciążeniowe, w wyniku przewlekłego działania niekorzystnych sił.
Ze względu na duże obciążenia, jakim poddawany jest stale kręgosłup lędźwiowy, złamanie takie często nie goi się w prawidłowy sposób. Kręgoszczelina może nie powodować żadnych dolegliwości. Zdarza się, że kręg z przerwanym łukiem zsuwa się do przodu względem kręgu znajdującego się poniżej. Stan taki nazywamy KRĘGOZMYKIEM CIEŚNIOWYM.
Kręgozmyk cieśniowy może nie powodować żadnych objawów przez wiele lat od pojawienia się ześlizgu. Do objawów choroby najczęściej należą ból dolnej części pleców i okolicy pośladków. Wśród innych wymienić należy drętwienie, mrowienie, osłabienie czucia i siły mięśniowej w obrębie kończyn dolnych. Objawy często nasilane są poprzez dłuższe stanie, chodzenie lub inny wysiłek fizyczny, podczas gdy odpoczynek i leżenie przynoszą ulgę.
Należy pamiętać, że stwierdzenie kręgoszczeliny lub kręgozmyku w obrazie RTG nie oznacza, że są one z całą pewnością źródłem dolegliwości pacjenta.
Wywiad i badanie lekarskie powinny poprzedzać wykonanie badań obrazowych. Standardowo zlecane są zdjęcia RTG w pozycji AP i bocznej na stojąco. Można je uzupełnić zdjęciami skośnymi, na których łatwiej uwidocznić obecność kręgoszczeliny. Często badania obrazowe poszerzane są o tomografię komputerową (TK) w celu dokładniejszej oceny struktur kostnych lub rezonans magnetyczny (MR) dla oceny tkanek miękkich – krążków międzykręgowych (dysków) i ucisku na struktury nerwowe.
Kręgozmyk można określić w skali od I do IV w zależności od stopnia ześlizgu kręgów względem siebie.
W większości przypadków początkowo wskazane są próby leczenia zachowawczego. Wśród metod leczenia zachowawczego wymienić należy krótki odpoczynek, leki przeciwzapalne (doustnie lub w formie injekcji) w celu zmniejszenia obrzęku, leki przeciwbólowe i rozluźniającemięśnie, gorsetowanie w celu zwiększenia stabilności chorego segmentu oraz kinezy- i fizykoterapię. Fizjoterapia ma na celu wzmocnienie mięśni i zwiększenie bezbólowego zakresu ruchów, pozwalające na powrót do normalnej aktywności. Zaleca się, aby leżenie w łóżku nie przekraczało kilku dni, do czasu ustąpienia silnych dolegliwości. Istotnym elementem postępowania jest instruktaż i edukacja pacjenta dotycząca wykonywania czynności życia codziennego.
Sama obecność kręgoszczeliny lub kręgozmyku nie oznacza zazwyczaj stanu poważnego zagrożenia w grupie dorosłych. Dlatego postępowanie zachowawcze koncentruje się na zmniejszeniu dolegliwości bólowych oraz przywróceniu pacjentowi normalnej aktywności. Mimo, że leczenie zachowawcze nie ma za zadanie zlikwidowania obecności kręgoszczeliny i skorygowania ześlizgu, może zmniejszyć dolegliwości na dłuższy czas. Należy pamiętać, że pełny program postępowania zachowawczego może wymagać nawet kilku miesięcy nadzorowanego leczenia.
Leczenie operacyjne zarezerwowane jest dla grupy pacjentów, u których metody zachowawcze okazały się nieskuteczne. Postępowania operacyjnego wymagają również stanowiący nieliczną grupę pacjenci z postępującymi deficytami neurologicznymi.
Metoda leczenia operacyjnego jest dobierana indywidualnie dla każdego pacjenta i zależy od dominujących objawów, obecności ucisku na struktury nerwowe, stopnia ześlizgu, odmienności anatomicznych oraz preferencji chirurga.
Można stosować zarówno dostęp przedni, jak i tylny, lub kombinację obu. Procedura może zawierać odciążenie struktur nerwowych, stabilizację zajętego segmentu z użyciem instrumentarium metalowego i jego usztywnienie z udziałem przeszczepów kostnych. Do rozważenia pozostaje odtworzenie prawidłowych zależności anatomicznych poprzez repozycję kręgozmyku i naprawę uszkodzonego łuku kręgowego.
Bądź na bieżąco
